Prikazana su najmanje tri znaka koja upućuju na buduće zatomljavanje lika Weronike u lik Veronique - kiša, prašina, i zemlja. Postoji scena gdje Weronika (Irène Jacob) u zanosu dnevnog sanjarenja zabacuje glavu i dopušta da joj prašina obasipa lice. Na samom početku filma tokom probe hora ona radosno pjeva na kiši. Konačno, scena njene sahrane uključuje ritual bacanja zemlje po kovčegu. Film "The Double Life of Veronique" se može interpretirati na više načina od kojih ću ja ukazati na dva. Jedan je da Kieślowski istražuje pojam srodnih duša u smislu Platonove filozofije gdje je duša spuštena na Zemlju, raspolovljena na dva dijela, te data dvjema osobama da budu srodne za cijelog svog života i da se traže. Dakako, ovakav pogled na "The Double Life of Veronique" bi jamčio da je ovaj film suštinski o melanholiji, tj. osjećanju gubitka nečega što nije poznato. Film jeste melanholičan a tome doprinosi i sanjarska izvanredna muzika Zbigniew Preisnera, no on propituje i pojmove sudbine i slučajnosti kroz dvojnice Weroniku i Veronique. Drugi pogled je da su Weronika i Veronique (Irène Jacob) dva vida jedne osobe.

Vidljivo je da Kieślowski naglašava nazgled "slučajne" događaje u životima svojih likova. I nakon odgledanog filma iz najvjerovatnije petog puta mogu reći da mi se i dalje čini da se unaprijed aranžirane životne putanje Weronike i Veronique snažno kontrastiraju sa scenama poput one gdje Weronika usljed siline sudara sa uličnim prolaznikom rasipa notne zapise po ulici ili gdje Veronique prilikom hitrog prelaska ulice pada na trotoar. Brojne su scene gdje Veronique ne primjećuje da joj se šal vuče po podu ili biva prikliješten vratima od auta. Radi ovakvih demonstracija njihovog ponašanja može se reći da Kieślowski karakterizira i Weroniku i Veronique kao likove odsutne duhom. Drugim riječima, one verbalizuju duboke misli o nesigurnosti u svoju cjelovitost na svijetu. Weroniku takva pomisao gotovo da veseli dok Veronique tišti. Ideja da svaka osoba na svijetu ima svog dvojnika je intrigantna ali nedovoljno dokazana da bi činila srž ovog filma. Zato se ja radije okrećem ka interpretaciji koja Weroniku i Veronique vidi kao aspekte jednog te istog lika.

Pored očiglednih fizičkih sličnosti između njih dvije, postoje sličnosti u njihovim životnim pričama. Obje su odrasle bez majke i gaje prisan odnos s ocem. Kao zaljubljenice u muziku Weronika je pasionirana amaterska operna pjevačica i svršenica muzičke škole dok je Veronique učiteljica muzike. Primjetno je da je lik Weronike djetinjastiji i sramežljiviji od Veronique. To se potkrepljuje scenom gdje Weronika u razgovoru sa svojom tetkom (Halina Gryglaszewska) analizira svoj nedavni seks sa Antekom (Jerzy Gudejko). Tu se potencira njena radoznalost prema seksualnom eksperimentiranju koji može a i ne mora uključivati jake emocije prema partneru, kao i njeno neiskustvo. Također, Weronika je u sceni pripreme za izlazak snimana s druge strane prozorskog stakla, gdje se želi reći da ona osjeća seksualnu zarobljenost. Međutim, prva scena u kojoj upoznajemo Veronique je upravo scena neobaveznog seksa nakon kojeg ona uljudno moli partnera da napusti njen stan što prije, izbjegavajući dodatne nježnosti. Čini se da je Veronique u kontroli nad svojim seksualnim životom dok se Weronikina inicijativa za seks veže za njena osjećanja prema Anteku. Dakle, centralna ideja je da je Weronika prethodila Veronique, te da se Weronika implicira kao prisutnost tokom trajanja dijela filma posvećenog Veronique. Svijet koji Veronique posmatra je posredovan njenim osjećanjem gubitka kao i ljubavnog zanosa koji u njoj probuđuje lik lutkara po imenu Alexandre (Philippe Volter).

Režiser Weroniku i Veronique suočava na ulici u Krakówu dok Veronique ulazi u turistički autobus i kroz objektiv svog fotoaparata "hvata" Weroniku koja se nalazi zatečena momentom spoznaje svoje dvojnice. Da li je u pitanju sudbinski ili slučajni susret ova dva lika ostaje nerazjašnjeno, premda takvoj polemici nema velike potrebe. Može se smatrati da je Weronika u Krakówu dobila viziju sebe iz budućnosti, a i obrnuto. Možda je Weronika ona Veronique koja bi bila takva kada bi živjela u Krakówu. U korist ovoj teoriji o nepotrebnosti određivanja sukcesivnosti događaja koji se dešavaju u njihovim životima ne ide "činjenica" da je Veronique uslikala Weroniku na ulici u Krakówu. Tu sliku pronalazi Alexandre u posljednjim scenama filma pregledavajući sadržaj Veroniquine torbe. Indikativan je Veroniquin gest dopuštanja bukvalnog zadiranja u lične stvari tj. svoju intimu nakon što joj Alexandre prizna ljubav. Reklo bi se da tek onda kada je Veronique osjetila komfor i prepustila se osjećanjima da se zaštitila od posljedica spoznaje istine o sebi. Weronika je drugačije prošla. Ona iznenada umire tokom svog prvog velikog nastupa. Ovdje treba spomenuti detalj koji se u jednoj sceni zatiče na stolu kod Veronique, a to je EKG nalaz srca. U prilog teoriji da je Weronika unutar Veronique je to što Weronika umire od zatajenja rada srca. Tako Weronikin život reflektira duboke strahove i traume koje Veronique nosi u sebi kao odrasla osoba. Pritom, Weronika je nepatvoreni aspekt Veronique koji se svjesno predaje novim iskustvima ljubavi i seksa, tragajući za dijelom sebe koji joj neprestano izmiče i nedostaje.

Veronique je prikazana kao lik koji je često u pokretu. Ona hoda, trči, i traži. Zanos i želja prema rješenju misterije porijekla poruka koje joj Alexandre šalje joj direktno pomažu da prestane svijet gledati kroz staklo prozora, tramvaja, i izloga, tj. nevidljivog provodnika svjetlosti koji joj u svakom slučaju zaklanja istinu o sebi. Veronique je na putu prema prepuštanju romantičnim osjećanjima i novim dimenzijama erotičnog. Kao svrhu svog puta ona vidi seksualnu slobodu iz zarobljenosti u kojoj je Weronika. Povrh svega, Alexandre uistinu i u prenesenom značenju drži konce enigme dvojnica u rukama. U značajnoj sceni u njegovoj radionici koja slijedi nakon što Veronique prihvati postojanje Weronike u sebi i izvan sebe istovremeno, Alexandre dovršava lutku Veronique. On joj objašnjava da je napravio dvije identične lutke Veronique iz praktičnog razloga - kada se jedna istroši od pretjeranog korištenja, postoji druga da je zamijeni. Smjena Weronike i Veronique se najvjerovatnije dešava po ličnom Veroniquinom nahođenju i unutar nje, ali je takva praksa više ne žalosti već ispunjava. Posljednja scena se čini zagonetnom ali to i ne mora biti ukoliko je gledamo na sljedeći način: Veronique prilazi kući svog oca, pritom "dolazeći na svoje". Ona zastaje i dodiruje stablo drveta, čineći finalnu refleksiju u filmu. Zemlja kao prirodna tvar je ono što je prekrilo Weroniku dok je Veronique došla u dodir s drugim prirodnim plodom koji simbolizira protok energije, tj. život. Krug dvaju aspekata Veronique se tako učvršćuje (simbolizam kruga je u nebeskom svodu, loptici, i uvijenoj špagi oko notnih zapisa), a iznenadni okret oca (Claude Duneton) prema njoj može označavati prijateljski doček Veronique koja je prošla kroz transformaciju, pa je ujedno i ona nova i ona stara.

Autorica: Lemana Filandra
3. septembar, 2019.